Geënerveerd staat de opgetutte dame rond te kijken. Haar al even opgeklede kindjes vragen voor de 10de keer “mamaaaaa, wanneer gaan we naar huis?”. Wanneer dan eindelijk een medewerkster van de Hema naar de kassa komt, krijgt die de volle laag. “Zeg, hoe zit het eigenlijk? Moeten we het hier zelf doen of wa? Hier staan wel mensen te wachten hé!”. De ietwat geschrokken kassamedewerkster wijst naar het bordje boven het hoofd van de dame: ZELFSCAN. Ja dus, ze moest het zelf doen aan die kassa. Ik stond erbij en keek ernaar. Ik had een “oei, sorry, dat had ik niet gezien”-reactie verwacht. Maar nee. De dame in kwestie bleef kwaad grommelen terwijl ze met haar twee mini-me’s van rij veranderde. Hoe komt het dat die dame haar vergissing niet kon erkennen? Dat ze zich niet kon excuseren tegenover de winkelbediende? Dat ze niet kon tonen aan haar kinderen dat het maar normaal is dat je je eens vergist en dat dat helemaal oké is. Dat het misschien wel fair is tegenover anderen dat je je dan excuseert of zelfs - stel je voor! - lacht om de situatie.
Wat houdt ons tegen?
Hoewel ik aanvankelijk ergernis voelde tegenover de dame die zo tekeerging, veranderde dat gevoel al snel in medelijden. Wat moet er zich in dat hoofd van haar afgespeeld hebben dat zoiets banaals als een vergissing zo’n gedrag en emotie uitlokt?
Zit de stress zo hoog? Had ze een slechte dag? Ziet ze die vergissing als falen en is dat geen optie voor haar? Schaamde ze zich en vond ze het een zwak teken om haar fout toe te geven?
Wat het ook was, ze had alleszins niet door welke les ze haar kinderen daarmee leerde. Want onbewust gaf ze aan haar kinderen die erbij stonden en ernaar keken mee dat je wanneer je je vergist, je dat zeker niet mag laten merken. Dat je nooit een fout mag maken en dat het aan een ander ligt. Dat excuses niet hoeven en dat fouten dus erg zijn.
Want stel je voor dat ze zich wel had geëxcuseerd bij de dame van de Hema. Dat ze erkende dat ze zich vergist had en er zelfs even om lachte? Wat hadden de kinderen dan geleerd? Hoe had de dame in kwestie zich dan gevoeld? Hoe had de winkelbediende zich dan gevoeld?
Wat houdt jou tegen om je fouten toe te geven?
Moet alles altijd perfect zijn? Mag je geen fouten maken? Van wie? Van jezelf? Van je omgeving?
Hoeveel lichter zou je leven niet zijn mochten fouten mogen? Mochten we ermee kunnen lachen en ze achter ons kunnen laten?
Herken jij jezelf in de dame? Zou jij dit ook kunnen meemaken omdat je met je hoofd ergens anders zit en het bordje niet ziet? Hoe zou jij je daarbij voelen? Hoe zou jij reageren? En hoe zou je reageren mocht je hoofd wat lichter zijn en jij wat veerkrachtiger?