Begrip voor elkaar ... en nuance. Twee dingen waar ik echt mijn best voor doe om ze op mijn radar te houden. Het is menselijk om te oordelen. Het is zelfs iets universeel. Het is heel moeilijk om het niet te doen, want alles is interpretatie.
De meeste oordelen vel je trouwens over jezelf, in jezelf op basis van de feedback die je krijgt van je omgeving en hoe jij die reacties van de omgeving interpreteert.
Er zit veel oordeel in dagdagelijkse gesprekken en dat is helemaal "normaal" en helemaal ok. Het gaat vaak om kleine, banale dingen, luchtig in een gesprek verweven.
Toch wil ik er hier voor pleiten om heel bewust te gaan kiezen welke oordelen je uitspreekt. Uiteraard heb ik het hier niet over censuur. Jij mag je mening hebben en je mening verkondigen waar je ook maar wil. Maar ik ben er echt van overtuigd dat er achter de schermen heel wat pijn veroorzaakt wordt door uitspraken die niet de intentie hadden om te kwetsen. Een uitspraak die eruit floept en maakt dat de andere dichtklapt.
Een pleidooi voor praten over kwetsbaarheid.
Er is veel te doen over "praten over kwetsbaarheid". De cijfers omtrent mentale gezondheid zien er in Vlaanderen niet goed uit. En de cijfers die we hebben zijn dan nog een onderschatting, want er is een groep die niet in de cijfers zitten, ten eerste, omdat ze er in alle stilte achter de schermen alleen mee blijven worstelen. En ten tweede, omdat ze zich zelf niet bewust zijn hoe dicht het water al bij die lippen komt. Een groep die holt en rent en de kop in het zand steekt, lichamelijke kwalen wegwuiven, zichzelf verdoven met medicatie en niet luisteren naar wat hun lichaam hen toeschreeuwt.
Een pleidooi voor meer nuance
Meningen, oordelen, interpretaties ... ik vind ze regelmatig toch maar kort door de bocht. En heel waarschijnlijk maak ik mij daar zelf ook regelmatig schuldig aan. Maar ik probeer wel, ik probeer aandacht te blijven hebben voor nuance. De dingen zijn niet altijd wat ze lijken. En dat heb ik geleerd in 8 jaar als therapeut. Mensen, inclusief ikzelf, liegen omdat ze genante of persoonlijke zaken niet aan de grote klok willen hangen.
Ik ben zelf lactose-intolerant. En dat is begonnen na een zware voedselvergiftiging in Zuid-Afrika. In de periode dat ik dat ontdekte en dat ik ook medisch aan het dieptepunt of hoogtepunt zat van de gevolgen daarvan, reisde ik wekelijks voor mijn werk.
Ken je dat gevoel dat je extreem dringend, als in NU, naar de WC moet omdat er in je buik vanalles begint te rammelen. Wel, stel je voor dat je op die momenten in een file staat vlakbij Istanbul, niet van de snelweg af kan en in een taxi met een chauffeur die geen Engels spreekt. Dat is pure paniek. Want ik was daar in een business-context. Je wil niet met je broek vol op je werk aankomen. Dat is gelukkig nooit gebeurd, maar ik heb er wel heel vaak schrik voor gehad. En dat put je uit. Er heeft dus mentaal ook heel lang een angst gehangen op "lange afstanden en geen toegang tot een WC"
Dus, ik begon meer en meer plannen te annuleren, met allerlei excuses, steeds opnieuw. Ik vertelde andere dingen waarom ik niet kon komen naar het feestje of het etentje, omdat ik niet aan jan en alleman wilde vertellen dat ik een probleem had met mijn darmen. Dat is genant. Dus, ik verzon maar wat en loog er op los. Ik kon ook echt niet naar het feestje of etentje, alleen de reden waarom was niet altijd wat ik vertelde.
Ik kreeg daar regelmatig oordelen voor in mijn richting gegooid. Onbegrip en onverschilligheid en dat kwetste. Ik heb hierdoor ontdekt dat niet iedereen compassie toont en even in "de andere" schoenen gaat staan.
Een pleidooi voor écht luisteren naar elkaar
Een uitspraak die hier thuis vaak tegen elkaar gezegd wordt is "Iedereen is anders en dat is helemaal ok". We hopen daarmee nuance aan te brengen in interpretaties.
"Amai, die komt nooit als je die uitnodigt", misschien is er iets waardoor die niet kan komen
"Die weent snel" misschien is er iets wat achter de schermen veel stress geeft
"Die is overbezorgd over de kinderen", misschien is daar ooit iets gebeurd waardoor er angst is.
...
Ik pleit voor meer nieuwsgierigheid, meer compassie, meer echt luisteren naar elkaar ... Het is een wereld van verschil voor de persoon die achter de schermen lijdt.
