Je brein vergelijken met een festival, hoe kom ik daar in godsnaam bij? Tja, erg vergezocht is het niet. Onze gedachten zijn immers net als de mensen op een festivalterrein. Ze komen en gaan, iedereen loopt door elkaar en je probeert je daartussen een weg te banen naar het hoofdpodium. Alleen de pintjes en het eten zijn goedkoper dan op een echte festivalweide.
Een kluwen van mensen en gedachten
Een festivalterrein kan behoorlijk druk zijn. Mensen lopen door elkaar, je wordt heen en weer geduwd tussen enthousiaste feestvierders, waardoor je elk gevoel voor richting kwijtraakt en eigenlijk wil je gewoon naar het hoofdpodium geraken voor een goed optreden. Je gaat even buiten de massa staan en klimt wat hoger om een overzicht te krijgen over de weide en het podium te lokaliseren waar je naartoe wil. Dat is jouw oriëntatiepunt wanneer je je daarna door de mensenmassa naar je plaats beweegt. Stel je nu voor dat je brein zo’n festivalweide is. Je geest is een kluwen van gedachten en emoties die elkaar verdringen waardoor jij het noorden kwijt geraakt. Je verliest uit het oog wat belangrijk voor je is. Die gedachten en emoties kan je niet controleren. Je kan niet bepalen of die er al dan niet zijn. Wat je wel kan doen, is ruimte creëren door dat kluwen vanop een afstand te observeren, door je gedachten minder letterlijk te nemen en je emoties te aanvaarden (in plaats van te proberen ze weg te duwen, met het risico dat je in een moshpit terechtkomt).
Hou je oriëntatiepunt voor ogen, datgene waar je naartoe wil. Dat wat voor jou belangrijk is. Hou dat voor ogen en creëer een nieuwe context voor je gedrag. Je kan pijnlijke, overweldigende gedachtes en emoties niet vermijden, maar je kan je er wel doorheen bewegen naar een betekenisvol en bevredigend leven.
Dat is precies waar Acceptance and Commitment Therapy voor staat. Door bewust om te gaan met de situatie waarin je je bevindt en de gedachten die daarbij horen, kan je voor jou betekenisvolle keuzes maken.