Hoe vaak gebruikten we het niet stiekem een beetje trots als toch-niet-zo-negatief negatief puntje over onszelf op een sollicitatiegesprek? Hoe vaak nog wordt Perfectionistisch als een soort van eremedaille gedragen? En dat terwijl perfectionisme je juist méér stress bezorgt dan nodig. Stress die je verlamt, die je doet opbranden.

De goede moeder

Laat ik beginnen met een verhaaltje over een klant van mij. Een mama, getrouwd, fijne job, 2 kinderen in de lagere school. (herkenbaar?) Ze was al een tijdje thuis met een burn-out. Voor mij zat een vrouw die helemaal op was. Tijdens ons gesprek werd al snel duidelijk wat de reden was. Ze wilde een goede moeder zijn, een goede collega en een goede vrouw. Maar, “een goede moeder”, wat houdt dat dan in? Ik vroeg door: hoe gedraagt een goede moeder zich? Wat doet ze, en wat doet ze niet? Haar antwoord: “Een goede moeder maakt elke dag vers eten, staat altijd klaar voor haar gezin, heeft een ordelijk huis en maakt tijd om te helpen met het huiswerk en om daarna nog samen met haar kinderen te knutselen. Een goede moeder is altijd goedgezind en roept nooit op haar kinderen.” Daar had ze de lat gelegd waar ze naar probeerde te leven. Perfecter dan de Stepford Wives. Daarnaast was er dan ook nog haar beeld van “de goede vrouw” en “de goede collega”. Iedereen weet dat dat onrealistisch is. Zelfs de dame in kwestie wist dat er niet zoiets bestaat als de perfecte moeder. En toch deed ze er alles aan om die perfectie te bereiken.

Perfectionisme en stress

Beseffen dat perfectie niet bestaat, is een eerste stap. In een wereld waar iedereen naar het perfecte plaatje streeft, al dan niet om te posten op Instagram, slaat de klepel soms door. Vaak zijn het ambitieuze, ondernemende moeders bij wie hun perfectionisme zijn tol eist. Door alles goed te willen doen, ben je de hele tijd van hot naar her aan het rennen zonder even tijd te nemen en te stoppen. Stel je voor dat je eventjes gewoon in de zetel zou zitten terwijl de afwas staat te wachten! Daarnaast maalt ook je hoofd continu door. Want hoe goed je ook bezig bent, er is altijd een stemmetje in je hoofd dat zegt dat het nog beter kan. Dat je nog niet goed genoeg bent. Dat wat je doet niet genoeg is. Stel je voor dat je een baas hebt voor wie het nooit genoeg is. Hoe hard je ook je best doet. Welke fantastische resultaten je ook haalt. Het maakt niet uit, hij zal er altijd iets op aan te merken hebben. Vroeg of laat heb je een burn-out, sta je bij de HR of dien je je ontslag in. Het is niet menselijk. En (hopelijk) niet de realiteit. En toch zijn we vaak zo hard voor onszelf. Roepen we die stem in ons hoof geen halt toe. We zijn er ons niet van bewust hoe vermoeiend het is om altijd maar te rennen en nooit de eindmeet te halen. De druk die we onszelf opleggen om “de goede moeder”, “de goede vrouw”, “de goede collega” te zijn, bezorgt ons onnodige stress bovenop het gewoon uitvoeren van die taken. Dat perfectionisme laten varen is een belangrijke stap in het verminderen van je stressniveau.