21 september, Wereld Alzheimer Dag, was voor ons altijd een dag als een ander. Tot in 2015. Een maand eerder had mijn moeder deze vreselijke diagnose gekregen. Hoewel we in aanloop naar de diagnose al merkten dat er ‘iets’ aan de hand was, wisten we nog niet wat er ons werkelijk te wachten stond.

Een lang proces van afscheid nemen

Aanvankelijk ging het proces traag: mijn moeder vergat af en toe iets, vroeg vaak hetzelfde en verstopte spullen. De eerste echte klap kwam er op het kerstfeest in 2018. Moeder in de keuken, klaar om haar onovertroffen champignonsaus te maken. Helemaal ontredderd bleef ze boven de kookpot staan. Het ging niet meer. Hartverscheurend kwam het besef bij ons binnen dat ze niet meer beter zou worden. Pa deed er alles aan om ma zo lang mogelijk thuis te houden en te verzorgen. Tot hij er zelf bijna aan onderdoor ging. Een oplossing was de dagopvang, waar ze de nodige ondersteuning kreeg en zich goed voelde. Tot 15 maart 2020. De eerste Corona-lockdown. Heel het land dicht. Zo ook de dagopvang. Een paar weken werden een paar maanden. Onze pa stond opnieuw 24/7 in voor de zorg voor zijn vrouw. Zij steunde op hem en werd onrustig als hij niet in de buurt was. In oktober 2020 kon ze terecht in een rusthuis. Ze was nog niet helemaal geïnstalleerd of Corona brak uit. We mochten niet bij haar op de kamer en ook “raambezoekjes” waren niet mogelijk. Op Kerstmis dat jaar zag ik haar voor het eerst sinds oktober opnieuw. Die paar maanden hadden een immens verschil gemaakt. Van ons hele gezin herkende ze alleen nog de hond. Voor ons was het duidelijk: nu zaten we in rechte lijn richting het definitieve afscheid. En dat kwam er 6 maanden later.

Zorg voor mantelzorgers

Van 2015 tot 2021 stond de ziekte van Alzheimer allesoverheersend temidden van onze familie. Slapeloze nachten, verdriet, ongerustheid, zorgen. Het kwam allemaal bovenop een druk leven als ondernemer, student en mama van jonge kindjes. Ik zag mijn moeder tergend traaf aftakelen en moest met lede ogen aanzien hoe ze de strijd verloor. Ik was getuige van de innerlijke strijd en het intense verdriet van mijn vader. Ik verkeerde in een continue staat van ongerustheid. Was het wel veilig om twee kleuters - twee lichtpuntjes in hun leven - bij oma en opa te laten? Ik verafschuwde de onmacht van het besef dat ik er niks aan kon doen. Ik leerde in wanhoop echt mijn vrienden kennen, zoals de volkswijsheid zegt. Ik moest mijn kleine kinderen uitleggen dat oma ziek was, dat ze hen niet meer kende, dat ze nooit meer naar huis zou komen. Dat oma dood is en we haar nooit meer kunnen vastpakken. En ik ben niet alleen. Er zijn heel veel mantelzorgers, heel veel vrouwen die zich zorgen maken over een ziek familielid. Zelfs in je omgeving. Je weet niet wat er achter iemands zachte glimlach schuilgaat. Soms is ‘gewoon gaan werken’ ontsnappen aan het hevige verdriet dat mensen op hun schouders dragen. Voor jezelf zorgen schiet er vaak bij in als je voor een ander zorgt. Daarom is het zo belangrijk om een opvangnet rond je te hebben. Mensen die voor jou zorgen. Die wat last van je schouders nemen, zodat je zelf tijd kan maken om voor jezelf te zorgen. Ken jij een mantelzorger? Iemand die bovenop zijn of haar eigen leven, zorg draagt voor een ziek familielid? Wees er dan voor die persoon. Wees mild als het even niet gaat. Ben jij een mantelzorger? Weet dan dat je niet alleen bent. Zorg voor jezelf en laat je batterijen niet leeglopen. Bij Studio ACT help ik je om meer rust te krijgen in je hoofd en je veerkrachtiger te voelen. Ontdek de online cursus “Stoppen met piekeren” , waarin je meer rust krijg in je hoofd, waardoor je andere zorgen beter kan dragen.